Programma 17 aug

De Lowloveredactie is schuw als een pasgeboren kitten, maar één keer per jaar maken we een uitzondering en tippen we, geheel onafhankelijk van elkaar, wat je volgens ons echt moet gaan zien.

Bas

(probeert vooral orde te scheppen in de chaos die Lowlove heet)

De persoonlijke favoriet: The Antlers

Maakten met Familiars mijn favoriete plaat van 2014. In dat jaar stonden ze helaas niet op Lowlands, dus nu in de zwaarverdiende herkansing op een veel te vroeg tijdstip.

De dark horse (verrassing): Howling

Het was een close call met jong talent Rhodes en Formation. Maar Howling, met de helft van Ame in de gelederen, zal een nog verplettender indruk achterlaten in de veel te kleine X-ray.

De headliner: Four Tet

Van de grote tenten is alleen de Bravo een regelmatig bezoek waard. Persoonlijke favoriet en vakman Marcel Dettmann had voor de hand gelegen, maar Four Tet maakt nog nieuwsgieriger met zijn subtiele werk.

De afrader: Interpol

De eerste confrontatie met Paul Banks en zijn maten was in 2003 op Metropolis, toen de heroînenaalden gevoeld nog in zijn arm staken en de new wave je echt de krochten van New York in trok. Inmiddels is Interpol als het slachtoffer van een vampier: compleet leeggezogen en leefloos.

Liske

(schrijft, gifjeskoningin)

De persoonlijke favoriet: Tourist

Omdat The Antlers op een belachelijk tijdstip staan, My Baby live niet zo denderend schijnt te zijn: Tourist! Eentje in het straatje van Jamie XX en James Blake. Op zondagavond met een ondergaande zon lekker dansen in de X-Ray. Zo’n eentje waarvan we over drie jaar in een stampende Bravo zeggen: ‘weet je nog toen…?’

De dark horse (verrassing): DMA’s

Ik deed altijd braaf mee met de Oasis-haat en lachte dus ook schamper toen iemand me DMA’s aanraadde, maar man wat een plaat. Australiërs die er uit zien en klinken alsof ze uit de achterwijken van een Engelse stad komen en niets anders doen dan bier drinken en rellen bij voetbalwedstrijden. Maar wat een emotie!

De headliner: Major Lazer

In 2010 leerde ik daggeren dankzij Major Lazer en daarvoor ben ik ze eeuwig dankbaar. Hun laatste plaat ‘Peace Is The Mission’ sleept me door elke werkdag of sportschoolmartelsessie. Van de Bravo, naar de (veel te kleine) Grolsch, nu eindelijk in de Alpha. Ik durf het een waardige afsluiter te noemen. Al huil ik een beetje van binnen dat ik waarschijnlijk Tame Impala nu niet kan afkijken en Skepta mis.

De afrader: Ben Howard

Ook al reken ik mezelf zeker tot fan en stond ik in 2011 vooraan in de Lima, de schattige surfdude Ben is een beetje een bitch geworden. Een beetje dronken schelden on stage, een matig optreden in de Heineken Music Hall geven en vooral niet doen waar je publiek om vraagt… Prima, maar niet meer de moeite waard dus. Ook al zal hij de Alpha ongetwijfeld makkelijk vullen.

Mandy

(hoofd Lowlove TV, doet de Facebook-pagina)

De persoonlijke favoriet: Father John Misty

Wat een heerlijke vent is Joshua Tillman, een explosie van charisma op het podium. Het is de foute jongen waarmee je gaat feesten tot je lijf geen drank en drugs meer kan verdragen, maar het is ook de kwetsbare ziel die je onweerstaanbaar eerlijk de liefde verklaart.

De dark horse (verrassing): Courtney Barnett

Ik krijg geen genoeg van haar zogenaamd verveelde Australische twang. Je hoeft maar even goed te luisteren om te horen dat er stiekem verdomd veel talent in die droogkomische lyrics zit. Give me all your money and I’ll make some origami honey!

De headliner: Major Lazer

De majoor heeft geen rust tot elke bil in de Alpha trilt. Er moet getwerkt, gegrind, gedutty-wined en alles daar tussenin. Geen muzikaal hoogstandje maar wel gegarandeerd keihard feestend je festivalweekend afsluiten.

De afrader: Interpol

Ik ga me nog liever schor gillen met de emo-screamo meisjes bij AWOLNATION (en dat zegt heel wat) dan op zondagavond ook maar één liedje te hoeven aanhoren van de ongeïnspireerde, immer-deprimerende moeilijkdoenerij van Interpol.

Marijn

(Onze oppernerd, doet design & techniek)

De persoonlijke favoriet: The Antlers

Je moet je aandacht er bij houden om de prachtige nummers van The Antlers binnen te laten komen. Ze vertellen verhalen van gepijnigde personages, vaak zonder happy end. Prima idee dus van de organisatie om ze op vrijdag de Heineken te laten openen: geen tijd om even op te warmen, direct op scherp!

De dark horse (verrassing): Howling

Prachtige samenwerking tussen traditionele singer-songwriter en ambachtelijke electronica, live in elkaar gebrouwen speciaal voor eenieder die zich vrijdagavond naar de X-Ray begeeft.

De headliner: Django Django

In 2012 was de eerste plaat van Django Django nauwelijks uit en de hype op zijn hoogtepunt toen de Bravo zo overvol stond dat ik alleen vanaf een afstandje wat kon luisteren. Na de prima tweede plaat Born Under Saturn ga ik ze graag een keer goed bekijken.

De afrader: Major Lazer

Je zou toch denken dat Major Lazer en zijn entourage door Rapid “We laten EDM bewust links liggen” Razor Bob weggefilterd zou worden. Ach, het fungeert als prima bliksemafleider voor bovengenoemde Django Django.

Mark

(schrijft, interviewt en nog veel meer)

De persoonlijke favoriet: Ought

Bij Ought denk ik altijd aan de Talking Heads, en niet alleen omdat zanger Tim Darcy net zo’n rare, dunne verschijning met overslaande stem is als David Byrne ruim 30 jaar terug was. De muziek van Ought is meer rock dan funk, maar net als luisteren naar de Talking Heads geeft de muziek van Ought mij het gevoel dat er op dat moment niets belangrijker in de wereld is. Daar dompel ik me maar wat graag in onder.

De dark horse (verrassing): Charlie

Nee, geen act, maar een tent. De Charlie, en daarmee ook Lowlands, is in ere hersteld. Door onder meer Curtis Harding, Fuzz, DMA’s, The Districts en Wand kun je meer dan in de afgelopen jaren in de Charlie weer goede, nieuwe indierock horen. En met de afsluiter Checkpoint Indie is er eindelijk een goed afsluitend feestje voor de liefhebbers van deze muziek. Ik verwacht dat de Charlie op deze plek de hit van het festival gaat worden.

De headliner: Kendrick Lamar

Kendrick Lamar is de enige act die Lowlands afzonderlijk aankondigde – en met recht. Hij maakte het meest urgente album van het jaar – zeker in de VS – dat ook muzikaal en tekstueel een feest is. Voor mij dé artiest op Lowlands.

De afrader: Ben Howard, Passenger, James Bay, Bear’s Den, et cetera, et cetera

Als we nu eens met z’n allen afspreken om deze vreselijke parodie op rockmuziek links te laten liggen, gewoon met z’n allen NIET naar deze tearjerkers te gaan kijken. Dan weten we zeker dat hun spots volgend jaar worden ingevuld door acts die wél iets toevoegen aan de muziek in het algemeen en Lowlands in het bijzonder.

Niek

(doet de technokant van het programma)

De persoonlijke favoriet: Karenn

Een fijn stukje rauwe industriële techno om de zaterdagnacht van de Bravo af te sluiten, dat kan wat mij betreft niet beter. Zoals aangekondigd in de Lowlandskrant is een laptop te sophisticated voor dit duo. Ze brengen een batterij van aan elkaar gekoppelde sequencers en synths mee om ongeprogrammeerd en live alles in elkaar te draaien. Techno met het grote zaagblad erop. Daar wil je bij zijn, als liefhebber. Als niet-liefhebber ben je waarschijnlijk ook snel weg.

De dark horse (verrassing): Ho99o9

Mijn Lowlands is niet compleet zonder een portie absurdisme. Bij voorkeur door onverstaanbaar schreeuwende vrouwen uit Japan, maar dat ontbreekt helaas dit jaar in het programma. Ik zal het daarom moeten doen met deze zwarte punkrappers-on-speed. Omschreven als een kruising tussen Bad Brains en Insane Clown Posse from hell. Daar moet het dit jaar mee lukken.

De headliner: Underworld

Voor mij is Underworld de absolute headliner van de vrijdag. Ik vind het daarom ook onbegrijpelijk dat ze in die lelijke biersponsortent staan. Underworld brengt voor mij alles waar Lowlands voor staat: feest, een dijk van een liveshow, een brug tussen gitaren en electronica, dansen, meezingen, meeschreeuwen, rillen, shaken en klappen op oude tot cult verheven nummers en bij nieuw werk. Moet ik nog even door gaan? Promoveren naar afsluiter op de Alpha, het is nog niet te laat.

De afrader: Ben Howard

Ik heb niks tegen zingende liedjesschrijvers op Lowlands, maar programmeer die dan wel in kleine tenten en in de ochtend of middag. In 2011 in de Lima was Ben Howard top, dat gaat hij niet meer evenaren. Ik vind het allemaal minder geschikt voor een groot podium en zijn nieuwe album is dat zeker. Hier had dus ook Underworld kunnen staan, moeten staan.

Olaf

(schrijft, interviewt en nog veel meer)

De persoonlijke favoriet: Balthazar

Iedereen moet een keer kennis gemaakt hebben met deze Belgische band. Ik deed dat jaren geleden, toen ik op de bonnefooi naar de Alpha liep. Met hun nieuwste album Thin Walls is het niet meer dan terecht dat ze op elk groot festival in de buurt staan. Deze tip is voor iedereen die ook zomaar naar de Alpha gaat lopen, op zoek naar een stukje ultiem geluk.

De dark horse (verrassing): Shura

Shura maakt hedendaagse eighties-pop met een electobeat. Teruggrijpend op het verleden, met een nieuwe twist: heerlijk. Dat ik de True Blue LP van Madonna heb geconfiskeerd van m’n ouders zegt genoeg. Want zo klink Shura ook. Niets mis met die vergelijking.

De headliner: Major Lazer

Sorry, ik ook. Ik heb getwijfeld wie ik hier moest nomineren. Patrick Watson of Major Lazer. De laatste heeft toch gewonnen omdat dit echt dé onbetwiste headliner van het festival is. Genres die volledig door elkaar worden gemixt in een vieze, vuige bubbelende mix die iedereen aanspreekt. Ik verwacht dat de mensenmassa nog meer zal kolken dan bij Skillex, twee jaar geleden. Ik sta er in elk geval tussen.

De afrader: Kodaline

Ik ben in m’n leven naar vele festivals geweest. Ik ben maar bij twee acts in slaap gevallen. Een daarvan is Kodaline (de ander Ed Sheeran). Slaaptekort was het absoluut niet. Het was gewoon do-de-lijk saai. Geen greintje passie, geen stukje bezieling. Alleen maar een ultieme kopie van alles wat 15-jarige meisjes graag willen horen. Kodaline was eens, maar echt nooit meer. Ik verwelkom je graag bij The Staves.

Peter

(hoofd schrijf)

De persoonlijke favoriet: DMA’s

Als Oasis was geboekt, was ik erheen gegaan. Haters gonna hate, die gasten hebben liedjes gemaakt die je je hele leven bijblijven. Maar Oasis is niet meer en dus is DMA’s misschien wel de next best thing. Heerlijke, écht heerlijke britpopliedjes, maar dan van Australische bodem. Bovendien vind ik het grappig dat ze nog maar één EP uit hebben, dus wat gaan ze spelen als die zes nummers gespeeld zijn? Covers? Staan we dan toch allemaal ‘Live forever’ mee te schreeuwen? Maybeeee…

De dark horse (verrassing): Low Roar

Ryan Karazija verhuisde naar IJsland toen zijn Californische indieband belly up ging en begon daar met Low Roar. Vanzelfsprekend werd dat prettig kabbelende ambient/postrock/pop, want dat is nu eenmaal de wet als je muziek maakt in IJsland. Dat mogen anderen saai en sloom vinden, maar ik hoor het graag.

De headliner: Courtney Barnett

Ik schaar deze Australische gewoon onder de headliners, ook al staat ze in de India. In mijn acht voorgaande Lowlandsedities heb ik geleerd dat op zaterdagavond de kans op het vinden van ultiem muzikaal geluk het grootst is. Je zit dan lang genoeg in de festivalroes om niets anders meer belangrijk te vinden en bent tegelijk nog ver genoeg verwijderd van het onvermijdelijke einde. En precies op dat moment komt Barnett langs, met haar geweldige debuutplaat Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit. ‘Depreston’ is mijn favoriete liedje van dit jaar tot nu toe.

De afrader: Major Lazer

Ik heb niets tegen mensen die naar Major Lazer gaan, sommige van mijn beste vrienden gaan naar Major Lazer. Maar ik ga niet naar Major Lazer.

Remco

(schrijft, hoofd dance)

De persoonlijke favoriet: Diplo

Ik heb niets tegen mensen die niet naar Diplo gaan, sommige van mijn beste vrienden gaan niet naar Diplo. Maar ik ga wel naar Diplo.

De dark horse (verrassing): Ho99o9

Een donkerder en meer testosteron-opwekkende show ga je niet tegenkomen op deze Lowlands-editie. Hiphop injesmoel op een dikke hardcore-bodem. De gitaarmuur komt uit een kastje, de elektriciteit en het zweet dat van het podium afspat is heel echt. Even 40 a 50 minuten loesoe gaan en daarna een spekpannenkoek eten.

De headliner: Underworld

By far. Geen statische (techno-)show van moeilijk kijkende mannen achter een muur van apparatuur, maar muziek die alle facetten van het genre onderzoekt, met aan het hoofd roverhoofdman Karl Hyde die al meer dan 20 jaar met z’n praatzang en a-typische moves het publiek opzweept naar grote hoogtes. Zuurstofmaskers mee.

De afrader: Crazy Town

Citaat van de Livescope website, een online platform voor professionals in de live muziek: ‘Crazy Town is een marketingcampagne, maar tegelijkertijd een echte festivalarea, met een eigen line-up, drankverkoop en een plek op de plattegrond. Voor de interactie met het publiek is er een bel gehangen aan de enorme drankfles. Zodra de fles zakt en een bezoeker de bel weet te luiden wordt er een schepje ‘craziness’ bovenop gedaan. En festivalbezoekers kunnen dit soort gekte over het algemeen prima waarderen. Dat betekent een win-win-winsituatie voor merk, organisator en publiek. Precies zoals een activatie hoort te zijn.’ Craziness op recept dus. Mwah, ik sla even over.

Ruud

(schrijft, plattegrondexpert)

De persoonlijke favoriet: Rico & Sticks #OpgezwolleTotNuToe

Hollands heetste hiphoppers mogen in de Alpha het beste van hun werk laten horen. Dat kan alleen maar een gekkenhuis worden. Verwacht de zaterdag drijfnat van het zweet te beginnen. Sjawel!

De dark horse (verrassing): Låpsley

Dat James Blake wel op Pukkelpop maar niet in Biddinghuizen staat, heb ik Rapid Razor Bob nog steeds niet vergeven. Gelukkig staat Blake’s land- en genregenoot Låpsley in de Charlie om deze pijn te verzachten.

De headliner: The Chemical Brothers

De combinatie van tientallen block rockin’ hits en een verrassend sterk nieuw album doen me nu al watertanden naar de set van The Chemical Brothers. Here we go!

De afrader: Enter Shikari

Ik heb hier geen woorden voor. De brei aan herrie die Enter Shikari produceert staat gelijk aan mishandeling en heeft met muziek niks te maken.

WJ

(schrijft, twittert en nog veel meer)

De persoonlijke favoriet: Twenty One Pilots

Lowlands 2013, Charlie, zondagmiddag. Eén groot feest, minutenlang vanuit het publiek geschreeuw, gesmeek om meer: weinig eerder vertoond fenomeen. Krank-zin-nig. Nu is het duo terug, op een groter podium en met een nieuw album dat meer verschillende genres dan tracks omvat. Kleine valkuil: er moeten wat nieuwe trucjes uit de hoge hoed getoverd worden, wil het honderd procent geslaagd zijn. Ook moet je tegen het gegil van Lowlandsmaagden bestand zijn, al gil ik waarschijnlijk net zo hard mee.

De dark horse (verrassing): Bleachers

Net zo aanstekelijk en nog een tandje vrolijker: de poppy sound van Bleachers. Heerlijk om de vrijdag mee te beginnen op het kleinste podium. Wel erg cheesy, maar dat gaat prima samen met de eerste kater van het festival.

De headliner: Tame Impala

Zwaarverdiend de zondagse afsluiter van het ‘reguliere’ Heineken-programma. Hun eerdere Lowlands-optredens heb ik niet meegemaakt, maar met het loeisterke nieuwe album Currents ben ik ervan overtuigd dat deze Australiërs mij een prachtige avond bezorgen. Heerlijke psychedelica, puur genieten.

De afrader: Chef’Special

Niet zo zeer omdat hun muziek beroerd is: integendeel, Peculiar geeft me een zomers gevoel en met nieuwe single Bend Down Low bend ik ook zeker low. Maar ga ze lekker op een Bevrijdingsfestival bekijken, want Lowlands heeft zo veel meer te bieden. Ga lekker naar Bleachers, bijvoorbeeld.

En jij

Je eigen tips zijn welkom in de reacties!